"آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد"

دختر مرتضی علی، فاطمه‌وار می‌رسد

زانوی شاهزاده‌ها هست رکاب محملش

با چه شکوه و شوکتی کوه وقار می‌رسد

هاشمیان به گرد او، فاطمیات پشت سر

قامت عصمتش در این حصن و حصار می‌رسد

دار و ندار فاطمه، گوهر ناب مصطفی

به کربلا حسین با دار و ندار می‌رسد

خامس آل پنج تن، همره طفل شیرخوار

زودتر از روز دهم سر قرار می‌رسد

شانه‌ی آسمانیان، محمل دختران شده

چه نازدانه دختری به این دیار می‌رسد

گرد و غبار این زمین تا نرسد به معجری

بال فرشته از یمین یا که یسار می‌رسد

رونق کار مأذنه، رکن شباب هاشمی

وارث هیبت نبی، یکّه‌سوار می‌رسد

"رونق باغ می‌رسد، چشم و چراغ می‌رسد"

"عنبر و مشک می‌دمد" دولت یار می‌رسد

وزیر اعظم حسین آیه‌ی محکم حسین

صاحب پرچم حسین آن جلودار می‌رسد

آن سوی دیگر از زمین، نیزه و تیغ آبدار

ارتش زمهریرها چند هزار می‌رسد

رفت قرار ناگهان، از دل خواهر حسین

در نظرش همه جهان تیره و تار می‌رسد

پرده کنار می‌رود، واقعه‌ی روز دهم

صحنه به صحنه از دل گرد و غبار می‌رسد

"چاک شده است آسمان غلغله‌ای‌ست در جهان"

دید ز هر طرف غمی همچو شرار می‌رسد

دید که از جور فرس، چه استخوان‌ها که شکست

ناله و بانگ قاسمِ لاله عذار می‌رسد

حلقه زدند کوفیان دور حسین و اکبرش

صدای طبل شادی و داد و هوار می‌رسد

طفل به دست آسمان، بود و صدای خنده از

لشکر شامیان بر این طرز شکار می‌رسد

لحظه‌ی تلخ حادثه چکمه‌ی نونوار شمر

همره کهنه خنجری سرکش و هار می‌رسد

گوشه به گوشه آسمان سرخ‌تر از خون گلو

پنجه‌ی شمر و زلف او! آخرکار می‌رسد

وقت نفس نفس زدن، زمان دست و پا زدن

ناله‌ی “یا بُنَیَّ” از گوشه کنار می‌رسد

"آب زنید راه را"، مادر او به قتلگاه

با پر و بال زخمی و حالت زار می‌رسد

گوش زمین و آسمان می‌شنود در آن زمان

آه صدای پای آن چند سوار می‌رسد

چشم حسین بسته شد، قوم هراس شد جسور

موقع غارت از حرم، وقت فرار می‌رسد

موضوعورود به کربلا امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

گریزقتلگاه امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان | مصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان | عصر عاشورا، شام غریبان و اسارت کاروان امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

شاعرنا مشخص

قالبقصیده

سبک پیشنهادینامشخص

زبانفارسی